Η αθεράπευτη ελληνική αμνησία...
Άτιμα κόμματα, διεφθαρμένοι πολιτικοί μας ήπιατε το αίμα (και σας επανεκλέγουμε γι’αυτό)
Το κύριο χαρακτηριστικό των Ελλήνων δεν είναι κάποιο από τα τουριστικώς αναδεικνυόμενα, ούτε καν κάποιο από τα ιστορικώς δημοφιλή. Δεν είναι η καλή κουζίνα, δεν είναι η φιλοξενία, δεν είναι η μεγάλη μύτη, δεν είναι ο σωματότυπος αχλαδιού και σίγουρα δεν είναι το φιλότιμο. Είναι η αμνησία.
Οι Έλληνες αγαπούν τις διαμαρτυρίες και τις λεκτικές επαναστάσεις. Νιώθουν αδικημένοι πολύ εύκολα και είναι πάντοτε έτοιμοι να επιρρίψουν ευθύνες για τα δεινά τους σε κάθε κατεύθυνση, θολωμένοι από οργή και μίσος για τον κακό δαίμονα που τους τυραννά αδιάκοπα από τότε που γεννήθηκαν. Θα έλεγε κανείς πως ήρθαν στον κόσμο με πίστωση κακοτυχίας, αφού από τη στιγμή που αρχίζουν να συνειδητοποιούν τον κόσμο που τους περιβάλλει, νιώθουν πως ξεπληρώνουν προγενέστερες αμαρτίες που τους χρεώθηκαν ερήμην, χωρίς οι ίδιοι να φέρουν ευθύνες. Ακόμα και η λαϊκή παράδοση σε συνδυασμό με τις θρησκευτικές καταβολές τους συντείνουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Το πρόσφατο ιστορικό των κοινωνικοπολιτικών αναταραχών στη χώρα αναδεικνύει με κυνική παραστατικότητα το ηθικό υπόβαθρο της πολιτικής θεώρησης και της ευρύτερης κοινωνικής αντίληψης του λαού της. Ορδές ανθρώπων στέκονται αμετακίνητες έξω από το κοινοβούλιο μουντζώνοντας και φωνάζοντας, καθώς ένα γιγάντιο επαναστατικό λάβαρο σηκώνεται δυναμικά σε όλη τη χώρα ενώνοντας κάθε λογής ανθρώπους με ματαιωμένες προσδοκίες. Το απρόσωπο πλήθος υποφέρει και κατηγορεί χωρίς έλεος πολιτικούς και πρακτικές για την συνολική του κατάπτωση, ξεχνώντας την πιο βασική παράμετρο αυτού του σαδομαζοχιστικού παιχνιδιού ρόλων. Το δικαίωμα της επιλογής.
Ο δυνάστης δεν ρωτάει τους υπηκόους του αν θέλουν να καταπατηθούν. Επιβάλλεται με τη βία. Ο δημοκρατικά εκλεγμένος αντιπρόσωπος του λαού που προδίδει τον θεσμικό και ηθικό ρόλο του δεν είναι δυνάστης. Είναι απλώς ένας ανήθικος πολίτης που εκμεταλλεύτηκε την φαυλότητα και την ευήθεια του όχλου για να αναρριχηθεί στο επικερδέστερο όρος αριβισμού.
Πριν λίγα χρόνια, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος που συμμετείχε μεταξύ άλλων στις μεταπολιτευτικές διεργασίες που διαμόρφωσαν προοδευτικά το σημερινό πρόσωπο της Ελλάδας, παρέδωσε τα ηνία της διακυβέρνησης με σκυμμένο κεφάλι και σχεδόν ντροπιασμένη, γεγονός ενδεικτικό της τελεσθείσας κακοδιαχείρισης και του επερχόμενου καταστροφικού κύματος- ιδίως αν λάβουμε υπόψη την αναλγησία που κανονικά την χαρακτηρίζει ως κόμμα. Το σπάσιμο του παρθενικού υμένα της ευρωπαϊκής προστασίας υπό την οποία υποτίθεται πως τελούσε από πλευράς οικονομίας η Ελλάδα είχε ήδη επέλθει και ο κλήρος για το συμμάζεμα των ασυμμάζευτων έλαχε στο ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς, το μοιρολατρικό πινγκ πονγκ ήταν πάντα αναπόφευκτο στην Ελλάδα, ακόμα κι όταν όλοι οι οιωνοί έδειχναν πως ο ένας παίκτης θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό, προσπαθώντας να κερδίσει πόντο με μακρινή μπαλιά.
Η ιστορία έκτοτε είναι γνωστή. Ο προδιαγεγραμμένος Αρμαγεδδών δεν ανατράπηκε και το μένος του πλήθους τώρα συγκεντρώθηκε στην εστία της πιο πρόσφατης μνήμης. Τι κι αν γύρω από το σημερινό έγκλημα υπάρχουν ένα κάρο ετερόκλητα αποτυπώματα που με μια σύντομη αναδρομή θα μπορούσαν να αντιστοιχιστούν απευθείας στους διάφορους ιδιοκτήτες τους. Το πλήθος ξεχνάει πως η ψήφος του έχει μακρά παράδοση νοσηρής αυτοβλάβης, ενδεχομένως να μην θυμάται καν τον ρόλο της και τιμωρώντας πρόσκαιρα τον αποδιοπομπαίο τράγο, ίσα ίσα για να ικανοποιήσει τις ορμές του- οριστικό αντίο δεν θα του πει ποτέ- στρέφεται στην δεύτερη επιλογή, λες και ψηφίζει στα καλλιστεία του αντ1.
Με λίγα λόγια, επειδή τα στατιστικά αναδεικνύουν πάντα την κρατούσα πνευματική μετριότητα, εξοβελίζοντας την φωτεινή εξαίρεση στο χάος του ανεπαρκούς ποσοστού, καθίσταται σαφές πως η πολιτική συνείδηση της μάζας εξαντλήθηκε στην εκδίκηση του εκφραστή μιας τετελεσμένης παρακμής (μνημόνιο), αδυνατώντας ακόμη μια φορά να αντικρίσει την γενεσιουργό αιτία της. Η ψήφος εξακολουθεί να φαντάζει ασήμαντο συμπλήρωμα μιας κάποιας Κυριακής που θα επαναλαμβάνεται ως ατέρμονη λούπα, τιμωρώντας και αθωώνοντας εναλλάξ εκείνους που δεν θα ‘πρεπε καν να βρίσκονται στο πεδίο βολής της.
Το διάγραμμα στη φωτογραφία θα μπορούσε να αποτελεί και εικαστικό δρώμενο που περιγράφει την αστεία πολιτική ιστορία ενός ηλικιωμένου κράτους, μέσα από την επιληπτική κρίση ενός σουρεαλιστικού καλλιτέχνη. Απολαύστε το και κρεμάστε το κάπου στο χωλ.
lifo.gr
